menu
Veel kinderen van God blijven steken in ‘de eerste beginselen’. Paulus zegt tegen zulke mensen in Hebreeën 5:12: ‘Gij behoort leraars (in Christus) te zijn vanwege de tijd, maar gij hebt wederom van node dat men u de eerste beginselen lere.’ Vaak hebben ze, door het zien op zichzelf, slechts een korte genieting van de vergeving van zonde.
De oorzaak van het blijven steken kan onder andere te maken hebben met het feit dat men een te geringe kennis van Christus heeft. ‘Meer kennis van Christus kan onder andere verkregen worden door een bestudering van de offers in het Oude testament,’ aldus Ds. R. van Kooten in zijn boekje ‘Meer kennis van Christus’. Omdat in de offers van het Oude Testament een enorme bron aan troost en onderwijs ligt, willen we in de komende folders de offers bespreken.
In de vorige folders, toen het brandoffer en het spijsoffer behandeld zijn, is uitgelegd dat God de offerdienst gaf om twee redenen:
Ook is uitgelegd dat er twee soorten offers in Leviticus te onderscheiden zijn: offers die een liefelijke reuk voor de Heere genoemd worden: het brandoffer (1:9,13,17), het spijsoffer (2:2,9,12) en het dankoffer (3:5,16) en de offers die dienen ter verzoening van de zonde: het zondoffer (4) en het schuldoffer (5). Aan de beurt van behandeling is het vredeoffer.
III. CHRISTUS, ONS VREDEOFFER (LEVITICUS 3)
Wat leert ons het vredeoffer?
Het vredeoffer (ook wel genoemd het dankoffer) is een liefelijke reuk voor de HEERE. Dat symboliseert onder andere dat de mens (vrijmoedig) tot God mag naderen en daarbij mag weten dat hij God aangenaam is. God wil Israël hiermee leren dat zij voor Zijn aangezicht mogen naderen als opgewekte kinderen en niet als bange slaven. ‘Dient God met blijdschap’ (Ps. 100).
In het vredeoffer geeft de HEERE aan Israël als volk en ook aan de individuele Israëliet de gelegenheid om op een speciale wijze uitdrukking te geven aan hun dankbaarheid voor de bijzondere ervaring van Gods gunst. Voor God, voor de priesters en voor het volk mag de offeraar tonen hoe blij en dankbaar hij is voor de gunsten die hij mocht genieten.
Vrolijkheid en dienen van de HEERE schijnen voor velen wat tegenover elkaar te staan. Maar lees dan eens hoe de HEERE door Mozes Israël hierin onderwijst. Als het volk door de Jordaan is geleid, brengen ze daarna brand- en vredeoffers. En wat zegt de HEERE dan? ‘En gij zult aldaar eten, en vrolijk zijn voor het aangezicht van de HEERE, uw God (Deut. 27:7).
Dit zien we in de Bijbel telkens weer terug. Door het lofoffer wordt God geprezen (Ps. 50:23). God wordt door het vredeoffer geloofd (2. Kron. 30:22). Ik zal in Zijn tent offeranden des geklanks offeren; ik zal zingen, ja psalmzingen voor de HEERE (Ps. 27:6).
Hoe is het vandaag?
De nieuwtestamentische vorm van het vredeoffer is het met blijdschap genieten en belijden van alles wat wij (Gods kinderen) in Christus hebben.
Christenen zullen hun dankbaarheid niet alleen tonen in hun binnnenkamer voor Gods aangezicht, maar zij zullen Zijn lof verkondigen in een grote gemeente, opdat net als in de tabernakel de andere Israëlieten bemoedigd zullen worden om op God te hopen.
Lofzingen is niet dat wij ‘iets terugdoen voor de HEERE’, maar dat wij uitspreken wat wij in Christus zien en hebben.
Dat zien we in het bijzonder bij het Heilig Avondmaal (we zullen zo zien dat het Avondmaal een zichtbare gestalte is van het vredeoffer). De beker die mag rondgaan is de ‘beker der dankzegging, die wij dankzeggende zegenen’.
Enkele gegevens vanuit Lev. 3 over het vredeoffer.
De les hieruit: De kern van het vredeoffer is de gemeenschap van de offeraar met God en met de priester. De offeraar mag zich verheugen in de gedachte, dat hetzelfde offer al als een liefelijke reuk God hart verkwikt heeft. Zo wordt de gemeenschap met de HEERE en met elkaar ervaren.
De les hieruit: Dat de offeraar ingeschakeld wordt leert ons dat de gelovige in het hoofdstuk van de dankbaarheid wordt ingeschakeld.
De les hieruit: Omdat het bij het vredeoffer gaat om het aanbidden van de offeraar, die na het brand- en spijsoffer mag genieten van het offer, wordt de norm mogelijk iets verruimd om het onderscheid tussen de offers aan te geven en misschien ook om duidelijk te maken dat de offeraar nooit volkomen Christus genieten kan.
Christus, ons vredeoffer
Ook in het vredeoffer wordt een bepaald aspect van Christus en Zijn werk uitgetekend. Ook bij dit offer moeten wij in de offeraar allereerst Christus zien. Christus als mens in onze plaats! Bij het vredeoffer zien wij Christus Die door het brengen van Zijn offer allereerst God verzadigt, maar daarbij ook Zelf gevoed en verzadigd wordt en zo als Offeraar feestviert met God. God heeft vrede en daaruit mag de vrede voor de offeraar voortvloeien.
Laat dit eens doordringen! Dat Christus in onze plaats het zondoffer brengt, is voor al Gods kinderen duidelijk. Dat Hij als het brandoffer de eerste tafel van de wet verheerlijkt, wordt door minder kinderen van God beseft. Hetzelfde geldt van het spijsoffer bij de verheerlijking van de tweede tafel. Maar nog minder kinderen van God verstaan dat Christus in plaats van de Zijnen het vredeoffer brengt en dat Christus daardoor feest met God viert en Zelf verzadigd wordt en dat zo al de Zijnen zich in Hem verzadigd mogen weten!
Een geweldige bevrijding
Wat het bovenstaande praktisch betekent? Veel kinderen van God leven in een kramp en voortdurende onzekerheid, als zij denken dat zij nu zelf uit dankbaarheid Gods wet moeten gaan vervullen. Men wordt dan voortdurend geplaagd door onvolkomenheden.
Het is een geweldige bevrijding, wanneer wij gaan zien dat wij de wet van God niet meer moeten verheerlijken door zelf een brand-, spijs en vredeoffer te brengen, omdat Christus in onze plaats de offers gebracht heeft. Zo mogen de gelovigen de hand op Christus leggen om in Hem alles te hebben. De gelovigen mogen zich aangenomen weten, omdat God Christus’ offer heeft aangenomen.
Vrede
Het woord vredeoffer zegt al dat bij dit offer de vrede wordt gesmaakt. Vrede is de heerlijke harmonie tussen God en Zijn Kind. Deze vrede wordt ervaren in het vredeoffer. Gevonden in het eten van Christus. Christus geeft voortdurend gesproken over de vrede. Het gaat Hem om de vrede tussen God en de mensen en om het genieten van deze vrede.
Maar wanneer wordt deze vrede beleefd? Niet als we het op de verkeerde plaats zoeken, namelijk in onszelf. Onze gevoelens en onze tranen schenken geen vrede. Wel als we alleen op Christus, het vredeoffer zien. Vrede mag ons hart binnenstromen als wij beseffen dat God Zelf in Christus vrede gemaakt geeft en dat het maken van die vrede Gods eigen hart tot vreugde is. God vindt er vreugde in. God is verblijd, God is verkwikt door het offer van Christus. In Christus laat God ons in Zijn vreugde delen.
Vele gelovigen worstelen meer met de vraag of God tevreden is met het offer dan met de vraag of zij zelf verzadigd zijn met het offer en er waarachtig vrede en vreugde in hebben. Neem het Heilig Avondmaal. Hoevelen leven er niet ‘tobbend en zuchtend’ naar toe in plaats van er met vreugde naar uit te zien om blij en met verwachting aan te gaan?!
Waarom is er het Heilig Avondmaal?
We zagen al dat bij het vredeoffer zowel de HEERE, als de priester en de offeraar een deel krijgen. Het is alsof God de mens aan Zijn tafel nodigt om zo samen te eten.
Het vredeoffer en de viering van het Heilig Avondmaal vallen niet samen, maar wij kunnen de maaltijd van de Heere wel een zichtbare gestalte van dit feestvieren noemen. Het is een uittekening van het eten van het offer van Christus.
Dit leert ons dat het Heilig Avondmaal geen genademiddel is om vergeving te krijgen, maar Christus heeft het Avondmaal ingezet om Hem te genieten, om ‘feest’ te vieren in het zicht op Zijn volkomen offer. Bij het Avondmaal gaat het om het genieten van hetgeen Christus heeft volbracht.
Wat is dus ten diepste het Avondmaal? Dat God Christus (het vredeoffer) met ons wil delen. Zoals bij het vredeoffer God, de offeraar en de priester hun deel krijgen, zo krijgen zij ook bij het Heilig Avondmaal hun deel. Zo komt er gemeenschap met God, met Christus en met elkaar. Om zo met elkaar verheugen zij zich in het offer wat Christus gebracht heeft. ‘En Hij nam het brood, en toen Hij gedankt had, brak Hij het, en gaf het hun, zeggende: Dat is Mijn lichaam (mijn vredeoffer), dat voor u gegeven wordt, doet dat tot Mijn gedachtenis.’
(Overgenomen uit: Meer kennis van Christus - Drs. R. van Kooten)