"Op straat sta je tussen mensen die op weg zijn naar de hel"
De verloren kunst van straatprediking
Mensen die op een zeepkistje staan te preken voor het winkelend publiek: het komt tegenwoordig nog maar nauwelijks voor in Nederland. Is het een evangelisatiemethode die voorgoed heeft afgedaan? Zou het herontdekt moeten worden? CIP.nl vroeg enkele evangelisten om hun mening.
Arjan Baan, directeur van stichting HeartCry: "Misschien is er een gebrek aan vrijmoedigheid. Het is natuurlijk loodzwaar om op straat te prediken. Ik denk dat het ook te maken heeft met een veranderde visie op evangelisatie. Het aangaan van een relatie met iemand staat tegenwoordig meer centraal. Men wil eerst een relatie aangaan met iemand voordat men het evangelie communiceert. Toch zijn er vandaag de dag schitterende voorbeelden van straatevangelisatie, zoals Kevin Williams. Hij preekt in de straten van Manchester (zie video, red.). Er komen volgens hem mensen tot geloof naar aanleiding van de prediking tussen het winkelend publiek." Arjan Baan verwijst ook naar de oude puriteinen als Charles Wesley en George Whitfield: "Van hen is bekend dat ze bekogeld werden met eieren. Er werd zelfs eens een stier losgelaten op Whitfield." Straatprediking vraagt vandaag de dag volgens Baan ook een benadering die aansluit op het godsbesef van de gemiddelde Nederlander: "Dat is er nauwelijks."
Evangelist Bert Notenboom voelt persoonlijk niet veel voor straatprediking. "Het is niet mijn manier om op straat mensen tot bekering te roepen. Als je er een roeping voor hebt, dan is dat natuurlijk prachtig. Straatprediking kan heel effectief zijn, vooral als God je er voor geroepen heeft. Ik denk zelf dat relaties heel erg belangrijk zijn. Bij ons in de kerk komen regelmatig nieuwe mensen, die zijn uitgenodigd door bijvoorbeeld hun buren. Het is belangrijk dat mensen een netwerk tegenkomen. Bij straatprediking is dat per definitie niet het geval. Wat doe je met de mensen wanneer ze de eenmalige oproep tot bekering hebben gehoord? Dan lopen ze meestal door. Maar laten we de Jona's ook vooral niet uitsluiten. Ik heb er groot respect voor."
In zijn jonge jaren sprak evangelist Jan Zijlstra op straat. "Ik heb zelf veel op de zeepkist gestaan. We gebruikten ook zelfgetimmerde podia, zodat mensen duidelijk zagen dat er wat aan de hand was. Ik heb veel mensen door straatprediking tot de Heer zien komen. Ik heb dat ook van anderen gezien. Vroeger bleven er soms wel honderd mensen staan wanneer je op straat predikte. Het heeft nu minder de aandacht als vroeger. Dat is jammer. Alles wat een zielenwinnend effect heeft en wat niet meer gedaan wordt vind ik jammer. Overigens kan je niet zeggen dat relaties leggen belangrijker is dan straatprediking. Het is niet of relatie, of straatprediking: zowel evangelisatie via relaties als via straatprediking is belangrijk." Zijlstra wijst erop hoe belangrijk de vorm van straatprediking is: "Als je met een verheven stem gaat spreken, dan stoot je mensen vaak af. Het is belangrijk dat je vooral iets te zeggen hebt en tot de harten van mensen spreekt. Wij zorgden ook altijd dat mensen door een groep medechristenen werden aangesproken, zodat we ook in persoonlijk contact kwamen met mensen. Voor jongeren is het trouwens belangrijk om te evangeliseren. Dan leren ze met vrijmoedigheid te spreken over Jezus."
Ger de Koning, ook evangelist, ziet wel wat in straatprediking. "Op straat sta je tussen mensen die op weg zijn naar de hel en die je graag wilt vertellen over Jezus Christus, de enige Weg van redding van de hel. Misschien zijn we wel niet zo met straatprediking bezig omdat we ingepakt zijn door materialisme en gemakzucht. Of hebben we mensenvrees? Een gebrek aan overtuiging dat het evangelie Gods kracht is tot behoudenis van iedereen die gelooft? We zouden weer aan straatprediking moeten gaan doen in Nederland. Daar zijn twee dingen voor nodig: het besef hoezeer de Heer te vrezen is – het is immers vreselijk te vallen in de handen van de levende God - en een diep bewustzijn van de liefde van Christus."
