Prof. Dr. Joel Beeke in Nederland

Prof. Dr. Beeke in Nederland (juli 2007) VEENENDAAL - Dr. J. R. Beeke is dezer dagen in Nederland op uitnodiging van de Stichting Herleving te Arnemuiden. Wat beoogt deze onbekende stichting en waarin verschilt ze van bijvoorbeeld de Stichting Reformatorische Appèl (SRA) of de George Whitefield Stichting (GWS)? De stichting bestaat al een paar jaar, zo blijkt. Het gaat om een persoonlijk initiatief van Johan J. Pieterman uit Arnemuiden. Zijn stichting stelt zich ten doel om „meer bekendheid te geven aan ware herleving van de zuivere Godsdienst, zoals de Bijbel daarover spreekt, en zoals de Kerkgeschiedenis er duizenden (!) voorbeelden van geeft”, zo schrijft ze in onder andere de brochure ”Gebed om herleving”. „Onze hoop is dat christenen hierdoor opgewekt mogen worden tot meer gebed om zulk een werk des Heeren. „Het is tijd voor de Heere dat Hij werke, want zij hebben Uw wet verbroken.””Behalve het uitgeven van brochures en het verzorgen van een website (www.revivalsite.nl) nodigt de stichting van tijd tot tijd sprekers uit. „We hebben dr. Beeke een paar jaar geleden al uitgenodigd om naar Nederland te komen, maar nu pas kon hij.” Met bijvoorbeeld de SRA en de GWS heeft de stichting goede contacten, aldus Pieterman. Zo worden de bijeenkomsten in Hardinxveld-Giessendam, morgen en zaterdag, mede georganiseerd door de SRA. Stichting Herleving, luidt de naam. Waarom deze stichting? Als, bijvoorbeeld, kerken geen herleving, geen opwekking, kunnen bewerkstelligen, wat denkt een (nieuwe) stichting dan te kunnen doen? „We willen dienstbaar zijn. Ik denk dat het onderwerp herleving niet zo erg leeft binnen de kerken - bij al het goede wat er in Nederland nog is. Wat wij proberen, is dat meer onder de aandacht te brengen. We zien ernaar uit dat Gods Geest met meer kracht werkzaam wil zijn, zoals in de tijd van Jonathan Edwards, Spurgeon, MacCheyne.” VEENENDAAL - „We moeten alles op alles zetten om ervoor te zorgen dat het gewoon wordt om met onze kinderen over geestelijke dingen te spreken. Gezinsgodsdienst kan een middel zijn om op een natuurlijke manier vrijmoedig met de kinderen over God te praten.” Dat vindt dr. J. R. Beeke, die als rector en hoogleraar systematische theologie en homiletiek verbonden is aan het Puritan Reformed Theological Seminary in Grand Rapids (VS). Op uitnodiging van de stichting Herleving sprak hij donderdag in de Poortkerk in Veenendaal over gezinsgodsdienst. Na Veenendaal doet dr. Beeke tijdens zijn Nederlandse tournee Hardinxveld-Giessendam, Hoevelaken en Woudenberg aan.De Amerikaanse voorganger hoopt dat er meer gezinsgodsdienstoefeningen zullen plaatshebben. Dr. Beeke heeft bijzondere herinneringen overgehouden aan de gezinsgodsdienst elke zondagavond in zijn kinderjaren. „Ik ben nooit vergeten hoe ik als kleuter bij mijn vader op schoot zat tijdens de gebeden. Dat maakte diepe indruk.” De dagelijkse huisgodsdienstoefening bestaat, aldus dr. Beeke, uit drie dingen: onderwijs uit Gods Woord, zingen en gebed. Bij het onderwijs uit de Bijbel gaat het om meer dan alleen maar lezen. De vader, die de leiding heeft, legt dingen uit, stelt vragen en gaat met de kinderen in gesprek. Deze dialoog vindt hij belangrijk. De Amerikaan vindt het nodig dat er meer over de dingen van God gesproken wordt. „Gezinsgodsdienst is een basis van echte gemeenschap tussen ouders en kinderen. Kinderen moeten op een natuurlijke en vrijmoedige manier over de dingen van God kunnen praten.” Het tijdstip waarop de gezinsgodsdienst wordt gehouden, doet er niet zo veel toe. Het is belangrijker dat alle gezinsleden aanwezig zijn en dat er geen haastsfeer heerst. „In ons gezin wordt de gezinsgodsdienst na de warme maaltijd gehouden. Als iemand vroeg weg moet, begint men iets vroeger met eten. Toen de kinderen jong waren, duurde het ongeveer tien minuten, tegenwoordig gemiddeld twintig minuten, maar het loopt wel eens uit tot een halfuur.” De hoogleraar vindt de gezinsgodsdienst ook belangrijk om kinderen te leren bidden en om zelf de gezinsgodsdienstoefening te kunnen leiden. Hij heeft zijn kinderen al op jonge leeftijd geleerd hardop te bidden. Het begon toen zij een jaar of drie waren, en hij hun influisterde wat ze moesten zeggen. „Rond hun negende jaar zijn ze in staat zelf voor te gaan in gebed.” Dr. Beeke erkent het gevaar dat kinderen over details bidden en niet over de grote dingen, zoals vergeving van de zonden. Maar ook in zaken van het gebed kan men kinderen opvoeden, is zijn ervaring. „Ik spreek met hen over hun gebed en zeg dan dat het belangrijk is om de zonden te belijden. Onze kinderen zijn niet verbaasd als ik hen daarop wijs.” Dr. Beeke hoopt dat er op deze manier een doorgaande lijn in de gezinsgodsdienst zal zijn. Bron: Reformatorisch Dagblad (26-27 juli 2007)