Samen de lege handen vouwen

Het gezamenlijke gebed verdient meer aandacht in de reformatorische kerken, menen ds. M. Klaassen en ds. A. Bloemendal. Het gebed is wel genoemd de ademtocht van de ziel, de halsslagader van het huwelijk, de kurk waarop de gemeente drijft. Iemand zei eens: Het is met het gebed en met Gods genade als met twee emmers in een oude put. Terwijl de ene omhooggaat, daalt de andere neer. Het Woord van God maakt duidelijk dat gebed niet gemist kan worden. Door de zonde is onze gemeenschap met God verbroken. Door de kracht van Woord en Geest roept God ons echter terug tot een nieuwe gemeenschap met Hem (1 Kor. 1:9). En zo, horend het Woord van God, worden we geroepen om de Heere te zoeken en de kracht van Zijn Geest af te smeken in de weg van gebed. Als het gaat over het belang van het gebed, begint dat in het persoonlijke leven. We kunnen dit leren van de Heere Jezus Zelf. Meerdere keren lezen we in de evangeliën hoe Hij de rust opzoekt om in gemeenschap met Zijn Vader te verkeren. De bekende Londense prediker C. H. Spurgeon zei eens dat er geen betere thermometer is om je geestelijke temperatuur op te nemen dan de intensiteit van het gebed. Als het gebed een centrale plaats inneemt in ons leven, is het als wanneer er een steen in het water geworpen wordt: vanuit het midden ontstaan concentrische cirkels. Het gebed waaiert uit naar gezin en gemeente. Wat een zegen komt eruit voort als we als man en vrouw samen hardop bidden. Leren onze kinderen van ons wat bidden betekent? Proeven zij dat hun ouders leven in gemeenschap met de Heere? Een gezin zonder gebed is als een huis zonder dak, open en blootgesteld aan alle stormen, zo verwoordt Thomas Brooks het belang van gebed binnen het gezin. Uitgaansleven Hoe staat het met het gebed in de gemeente? Wij klagen dat het niet goed gaat in Nederland, ook niet in onze kerken. De zorgen zijn groot en wij proeven zo veel lauwheid, niet het minst bij onszelf. Welk kerkgenootschap heeft niet te maken met gemeenteleden die afhaken? We zoeken naar wegen en middelen om het tij te keren. Mogen wij aandacht vragen voor gebed? Zeker, in de samenkomsten op zondag wordt er gebeden. Maar waarom geen speciale bidstonden? De nood van kerk en wereld is er groot genoeg voor. Als het ledental van de gemeente terugloopt, moeten we dan meer activiteiten ontplooien? Wanneer onze jeugd, ondanks al onze bezwaren, meedoet in het uitgaansleven, wat is er meer nodig dan gebed? Misschien zomaar op zaterdagavond bijeenkomen, worstelend voor het zielenheil van onze kinderen. Of zondagmorgen met een groep gemeenteleden letterlijk de knieën buigen in de kerk om te bidden dat de Heere Zelf Zijn huis vol maakt. In Handelingen 2 lezen we dat de Geest uitgestort wordt op het gezamenlijke, volhardende gebed. Is het niet opmerkelijk dat de deuren van de gevangenis voor Petrus opengaan wanneer daar gezamenlijk gebeden wordt? Heerlijke opwekkingen zijn in de kerkgeschiedenis opgetekend, nadat er mensen bijeenkwamen in een hartstochtelijk gebed om de doorwerking van Gods Geest. Is onze gemeente werkelijk een ”huis van gebed”, waar we ons samen verootmoedigen voor de Heere, onze zonden en lauwheid belijden en het van Hem leren verwachten? De eerste christenen volhardden in het gebed (Hand. 2:42). Dat vereist veel. „Bidden is moeilijker dan preken”, aldus dr. Martin Lloyd-Jones. Dat is waar. Bidden vereist (geestelijke) energie en tijd. En dat terwijl je lang niet altijd behoefte voelt. En toch: volharden. Biddend volk De reden dat wij zo weinig bidden is misschien wel dat wij zo veel zelf kunnen. De cultuur om ons heen moedigt ons aan om alles zelf te doen: studeren, werken, relaties aangaan. Waar heb je God eigenlijk voor nodig? Maar één ding kunnen we niet: zorgen voor geestelijke zegen. Er zijn er maar weinigen geweest die zo’n zegen op hun werk ontvingen als Spurgeon. Als hij gasten rondleidde door zijn kerk, zei hij wel eens: „Komt u maar mee, dan zal ik u de verwarmingsruimte laten zien.” Dan gingen ze naar beneden en je kunt je de verrassing voorstellen als hij de deur van een zaal opendeed en je zag 400 mensen in gebed. Elke dag was er een gebedsbijeenkomst en op maandagavond voor heel de gemeente. Dan kwamen er meer dan 3000. Spurgeon in zijn levensbeschrijving: „Ik geef altijd alle eer aan de Heere, maar ik zal niet vergeten dat Hij mij het voorrecht gaf om vanaf het eerste begin predikant te mogen zijn van een biddend volk.” Alle reden dus om ons in de gemeente samen in het gebed voor God te verootmoedigen en Hem verwachtend om Zijn zegen te vragen. Of zijn wij dat psalmversje verleerd: „Eist van Mij vrijmoedig, op Mijn trouw verbond...”? Dit opinie-artikel verscheen in het RD op 17-11-2009. Ds. M. Klaassen is hervormd predikant te Hedel en bestuurslid van de George Whitefield Stichting (GWS). Ds. A. Bloemendal is hervormd predikant te Groot-Ammers. Zaterdag spreekt hij op een studiedag van de GWS over ”Hoop voor een biddende kerk”.