menu
Het verschil tussen christenen en andere mensen is niet gelegen in hun land, taal of gebruiken... Ze volgen de plaatselijke gebruiken wat betreft kleding, eten en de rest van het leven, toch geven ze blijk van de schitterende paradox van hun eigen burgeschap.
Ze wonen in hun eigen landen, maar als bijwoners.
Ze hebben dezelfde rechten als andere burgers, maar verdragen alle dingen alsof ze onderklasse zijn.
Elk vreemd land is hun vaderland en elk vaderland is een vreemd land.
Ze trouwen net als ieder ander en krijgen kinderen, maar ze aborteren hun kroost niet.
Ze delen de tafel met elkaar, maar niet het bed.
Ze leven in de wereld, maar niet op een wereldse manier.
Ze leiden een vol leven op aarde, maar hun burgerschap is in de hemel.
Ze gehoorzamen de geldende wetten, maar in hun eigen manier van leven gaan ze verder dan die wetten.
Ze hebben iedereen lief... en worden overal bespot.
Ze zijn onbekend... en worden alom bekritiseerd.
Ze worden ter dood gebracht... en verwerven het leven.
Ze zijn arm, maar maken velen rijk.
Ze ontberen alle dingen en hebben toch alles in overvloed.
Ze worden smadelijk bejegend en worden verheerlijkt in hun smaad...
Ze beantwoorden mishandeling met zegening.
Wanneer ze goeddoen, worden ze afgeranseld als nietsnutten; wanneer ze afgeranseld worden, verheugen ze zich als mensen die een nieuw leven krijgen...
Kortom, wat de ziel is voor het lichaam, zijn de christenen voor de wereld. De ziel woont in het lichaam, maar is niet gebonden aan het lichaam, en de christenen wonen in de wereld, maar zijn niet gebonden aan de wereld... God heeft hun deze geweldige roeping gegeven, en het zou verkeerd zijn als ze die van de hand wezen.
Uit: De Brief aan Diognetus, geschreven in de tweede eeuw, hfst. 5 en 6
