menu
Het begon bij Stefanus, gestenigd na een krachtige preek. Daarna werd Jakobus, de broer van Johannes onthoofd. Na hen stierven alle andere discipelen, behalve Johannes, de marteldood. Sinds die tijd zijn er miljoenen ter dood gebracht, omdat ze vasthielden aan de naam van Jezus. Voor ons, levend in een tijd van vrede en welvaart, is het vaak moeilijk in te denken dat je een prijs zou moeten betalen voor het christelijk geloof. Wat echter vooral verrassend is, is niet zozeer dat christenen vervolgd en gedood zijn om hun geloof, maar dat ze dat zo vol vreugde hebben gedaan.
Hier volgen slechts twee van de vele verhalen over mensen die, geconfronteerd met de keuze tussen leven zonder Christus of een afschuwelijke dood, vol vreugde voor dat laatste kozen. Volgens de vroegchristelijke schrijver Hiëronymus ging de apostel Andreas het hele Romeinse rijk door en verkondigde hij overal Christus. Terwijl hij in Achaje was, liet Aegeas, de stadhouder, hem bij zich roepen om hem verantwoording af te laten leggen tegenover de stadsraad. Hij werd er door de raad van beschuldigd dat hij mensen probeerde over te halen zich bij de verboden ‘sekte’ van de christenen te voegen. Andreas deed geen moeite dat te ontkennen en voegde daar nog aan toe dat de Romeinse goden niets meer dan duivels waren. Woedend vanwege deze uitspraken waarschuwde de stadhouder hem dat, als hij dit soort dingen bleef verkondigen, hij spoedig aan een kruis gehangen zou worden. Volgens Hiëronymus antwoordde
Andreas: “Ik zou de eer en heerlijkheid van het kruis niet gepredikt hebben, als ik de kruisdood gevreesd had.” Onmiddellijk veroordeelde Aegeas hem om te worden gekruisigd.
Op weg naar de plaats van kruisiging vertoonde Andreas geen enkele angst. Integendeel, de volgende uitroep kwam recht uit zijn hart: “O kruis waar ik naar heb uitgezien! Met een gewillige geest, vol vreugde en met verlangen, kom ik naar je toe – ik die mijn leven gewijd heb aan Hem die aan je hing – omdat ik je altijd heb liefgehad en begeerd heb je te omhelzen.”
De geliefde Polycarpus, bisschop van Smyrna, leefde in de tweede eeuw. In die tijd brak een hevige vervolging uit tegen de kerk in Smyrna. Vele dappere christenen vonden de dood. De vervolgers hadden het echter vooral op Polycarpus gemunt. Ze bleven maar naar hem zoeken en uiteindelijk kregen ze hem op een late avond te pakken. Hij had kunnen ontsnappen, maar weigerde en zei eenvoudig: “Laat de wil van de Heere geschieden.” Toen hij hoorde dat de soldaten voor hem gekomen waren, kwam hij met een stralend gezicht naar buiten en zei hij dat er voor alle mannen voedsel gebracht moest worden. Ze waren verbaasd over de kalmte die de man uitstraalde en stemden toe in zijn verzoek om nog een uur in gebed te mogen doorbrengen voordat ze zouden vertrekken.
Hij werd bij de stadhouder gebracht, die hem in eerste instantie probeerde over te halen Christus af te zweren door hem te wijzen op zijn leeftijd. Toen dat zinloos bleek, trachtte hij hem door middel van dreigementen ertoe te brengen zijn koppigheid op te geven. Polycarpus antwoordde hem echter:
“Zesentachtig jaar heb ik Hem gediend en Hij heeft mij nooit enig kwaad gedaan. Hoe zou ik mijn Koning, die mij gered heeft, kunnen vloeken?”
De stadhouder dreigde hem door de wilde dieren te laten verscheuren. Polycarpus antwoordde kalm: “Laat ze maar komen.” Vervolgens werd hij bedreigd met de brandstapel. Polycarpus antwoordde: “U dreigt met een vuur dat slechts een moment brandt en al snel weer uitgaat, want u weet niet van het vuur van het komende oordeel en de eeuwige straf voor de goddelozen. Waarom wacht u nog? Doe aan mij wat u goeddunkt.”
Men zegt dat, terwijl hij zo sprak tegen de stadhouder, zijn gezicht een glans had die van binnenuit scheen te komen. Geen moment was hij van zijn stuk gebracht door de dreigementen. Hij werd naar een brandstapel gebracht, waar het hout rondom hem werd opgestapeld. Toen een beul hem wilde vastnagelen aan de paal zei hij: “Laat maar. Hij die mij de kracht zal geven om het vuur te doorstaan, zal me ook de kracht geven om op de brandstapel te blijven, onverschrokken, zonder de verzekering van uw spijkers.”
Het verhaal over Polycarpus’ kalmte met de dood voor ogen verbreidde zich snel binnen de kerk. Zijn moed bleek een bron van bemoediging voor vele anderen te zijn.
