menu
Hudson Taylor, de man met een hart voor China, werd geboren in Engeland in 1832. Als jonge man wist Taylor zich door God geroepen naar het zendingsveld. Hij begon een medische studie en de jaren die volgden waren een voorbereiding op zijn werk in de dienst van zijn Meester. Anders dan bij zo vele anderen die zo’n roeping maar halfslachtig beantwoorden, nam de jonge Hudson deze zaak erg serieus. Hij zegt over deze tijd: “Ik had mezelf twee doelen gesteld: leren ontbering te verdragen en leren te bezuinigen. Zo zal ik degenen bij wie ik zal verblijven terwijl ik voor het Evangelie werkzaam ben beter kunnen bijstaan. Al spoedig ontdekte ik dat ik van veel minder kon leven dan ik voorheen mogelijk had geacht. Boter, melk en dergelijke luxeproducten liet ik al snel staan. Ik kwam erachter dat als ik voornamelijk op havermout en rijst leefde, met af en toe iets anders, ik maar een klein bedrag aan geld nodig had. Op die manier had ik meer dan tweederde van mijn inkomen beschikbaar voor andere doeleinden. Mijn ervaring was dat hoe minder ik aan mezelf besteedde en hoe meer ik weggaf, hoe meer mijn ziel gevuld werd met blijdschap en zegen. Onuitsprekelijke vreugde viel mij elke dag ten deel. Mijn God was een levende, duidelijke realiteit voor mij; en het enige dat ik hoefde te doen was vol vreugde dienstbaar zijn.
Het was echter een ernstige zaak voor mij als ik bedacht wat het betekende om naar China te gaan, om daar ver weg van menselijke bijstand alleen op de levende God te vertrouwen voor bescherming, voorzieningen en alle mogelijke soorten hulp. Ik vond dat iemands geestelijke spieren versterkt moesten worden voor zo’n opgave.”16
Hudson zette zijn studie voort. Daarnaast had hij dan nog een baan en werkte hij onvermoeid in de dienst van de Heere. Maar zijn roeping zou zwaar beproefd worden. Terwijl hij nog in Londen was, kwam hij op bed te liggen met een levensgevaarlijke ziekte, opgelopen bij de sectie van een dood lichaam in zijn opleiding. Wekenlang was hij zo ziek dat hij haast niet van zijn bed af kon komen.
Uiteindelijk herstelde hij op wonderlijke wijze. De tijd begon te naderen dat hij naar China zou vertrekken. Nauwelijks was het zeilschip echter op zee of een hevige storm brak los. Het schip werd urenlang heen en weer geslingerd op de golven en belandde uiteindelijk op een steenworp afstand van een rotsige kust. Maar zelfs dwars door dit alles heen kende Taylor de vrede dat God de situatie in Zijn hand had en dat alles goed zou komen. Op het allerlaatste moment draaide de windrichting en wist het schip bij de rotsen vandaan te komen. Enige maanden later, in 1854, zette de jonge Hudson Taylor voet aan wal in Sjanghai.
Hudson kon een paar maanden bij een andere zendeling intrekken, terwijl hij zich de moeilijke Chinese taal probeerde eigen te maken. In die tijd kwam hij erachter hoe onstabiel de situatie in China was. Op het moment dat hij in Sjanghai kwam werd de stad belaagd en bevochten door rivaliserende groepen rebellen. Bij n zo’n gevecht werden twee koelies die met hem mee reisden door een kanonskogel gedood. Een andere keer miste een kanonskogel hemzelf op maar enkele centimeters. Maar Hudson Taylor was daar met een opdracht van God en werd door Zijn machtige hand beschermd.
God beschermt zijn kostbare dienaren echter niet altijd tegen tegenspoed. Toen Taylor samen met een reisgenoot eens op weg was om het evangelie te brengen in de stad Tongzhou, werden ze gewaarschuwd die niet in te gaan, omdat ze daar zeker gedood zouden worden door de soldaten. Het was echter hun overtuiging dat God hen daarheen zond en daarom gingen ze er toch heen. Toen ze de stad inliepen begonnen mensen hen na te roepen, maar verder lieten ze hen met rust. Taylor vertelt wat er vervolgens gebeurde: “Nog voor we de stadspoort bereikt hadden kwam een grote sterke man – doordat hij beschonken was nog tienmaal woester dan anders – op ons af en greep meneer Burdon bij de schouders. Mijn metgezel probeerde hem van zich af te schudden. Ik keerde me om, om te zien wat er aan de hand was en plotseling waren we omringd door meer dan tien gewelddadige mannen die ons op een angstaanjagend tempo richting de stad dreven. Mijn tas begon me zwaar te wegen en ik kon hem niet in mijn andere hand overpakken. Al snel was ik drijfnat van het zweet en ik kon hun snelheid nauwelijks bijhouden. We eisten dat we naar het hoofd van de stad gebracht zouden worden, maar ze zeiden, terwijl ze ons de grofste beledigingen toevoegden, dat ze wel wisten waar ze ons naartoe moesten brengen en wat ze met mensen zoals wij aanmoesten. De man die meneer Burdon had vastgegrepen liet hem al snel aan de anderen over om zich op mij te richten. Hij werd mijn belangrijkste belager, omdat ik niet zo groot en sterk als mijn vriend was en dus ook slechter in staat was om hem te weerstaan. Hij sloeg me steeds bijna tegen de grond, trok me aan het haar, greep mijn boord zo vast dat ik haast stikte en trok aan mijn armen en schouders tot ze bont en blauw waren. Als hij hier nog langer mee doorgegaan was, zou ik zeker bezweken zijn.”
Uiteindelijk werden ze toch overgebracht naar het huis van een overheidsbeambte en werden met meer respect behandeld. Deze man was vroeger prefect van Shanghai geweest en wist hoe belangrijk het was om buitenlandse gasten goed te behandelen. Taylor en Burdon konden aan hem een Nieuwe Testament en nog enkele boeken kwijt. Daardoor kregen ze vrijmoedigheid om te vragen de stad te mogen bezichtigen en de rest van de boeken uit te delen. Dat werd toegestaan. Daarbij werden mannen met hen meegestuurd die ervoor zorgden dat ze op de juiste manier behandeld werden.
De jaren die daarop volgden, greep Taylor elke gelegenheid aan om te prediken, literatuur uit te delen en zijn gewilligheid om voor de zaak van Christus te lijden te tonen. Maar juist toen hij meer en meer de zegen van God op zijn werk zag rusten, werd hij ernstig ziek en zag zich gedwongen naar Engeland terug te keren. Het was een verdrietige tegenslag voor iemand met zo’n vurigheid voor de mensen onder wie hij werkte. In de tijd die hij in China had doorgebracht, was hij werkelijk gepassioneerd geraakt om het binnenland waar nog geen enkele zendeling geweest was, te bereiken. Nu leek het alsof al zijn plannen afgebroken werden. Diep teleurgesteld keerde hij terug naar Engeland.
Zijn hart bleef echter in China. Toen hij in Engeland langzaam begon te herstellen, kreeg hij allerlei gelegenheden om zijn visie voor het evangelie in de binnenlanden van China te delen. Hij worstelde er echter mee hoe hij werkers voor deze taak zou kunnen opwekken te gaan, omdat hij bang was dat zij die in zouden gaan op zijn oproep in China gedood zouden worden. “Maar wat moest ik doen? Het besef van de bloedschuld werd steeds heviger. Eenvoudigweg omdat ik weigerde erom te vragen, kwamen er geen arbeiders – gingen er geen arbeiders uit naar China – en dagelijks verdwenen er tienduizenden in het graf zonder Christus! Mijn hart was zo vervuld van het Chinese volk, dat verloren ging, dat ik geen dag meer rust had en ’s nachts maar weinig sliep, totdat mijn gezondheid het begaf.
(…) Het was zondag 25 juni 1865 en omdat ik de aanblik van een gemeente van een duizendtal christenen, die zich verblijdden in hun eigen veilige wereldje, terwijl miljoenen anderen omkwamen door gebrek aan kennis, niet kon verdragen, wandelde ik alleen het strand op, in grote geestelijke strijd. Daar overwon God mijn ongeloof en en gaf ik mijzelf voor deze dienst.”
Satan had zijn ziekte ten kwade bedoeld, maar God had er Zijn eigen doel mee gehad. Uit deze reis terug naar Engeland kwam de China Inland Mission (het huidige OMF) voort. In de veertig jaren die volgden gebruikte God Hudson Taylor en zijn volgelingen om het kostbare evangelie naar de binnenlanden van China te brengen. Duizenden zouden door hun inspanningen Christus leren kennen en het binnenland van China kwam open te liggen voor honderden andere zendelingen.
