menu
Een 47-jarige Amerikaan, Robert Manry, werkte in Massachusetts op het kantoor van een krant. Daar was elke werkdag hetzelfde. Hij wilde eens iets anders en kreeg het idee om de oceaan naar Engeland over te steken met een heel klein bootje. Hij begon over het idee te dromen en begreep dat hij de tocht dan alleen zou moeten maken. Dagenlang worstelde hij met zijn plan, totdat hij besloten had om toch te gaan, ook al zou hij omkomen op zee. Hij vertelde het aan niemand behalve aan zijn vrouw, omdat hij was bang dat de mensen hem voor gek zouden verklaren en hem zouden ontmoedigen en het afraden. Dan zou hij de moed verliezen voor de gevaarlijke onderneming. Zijn bootje was destijds het kleinste bootje wat de oversteek maakte en was slechts 4.12 meter lang. Hij doopte hem 'Tinkerbelle'. Zoiets had nog niemand gedaan en hij wilde de eerste zijn.
Uiteindelijk klom hij in het zeilbootje en vertrok op 1 juni 1965 uit de haven van Falmouth in Massachusetts. Alleen zijn vrouw kon hem uitzwaaien, want niemand anders wist van de riskante onderneming. En zo begon hij aan de lange reis over de Atlantische Oceaan. Hij zwalkte 78 dagen eenzaam en alleen over de grote zee. Hij volgde de hoofdroute van de zeeschepen en moest bijna dag en nacht wakker blijven om niet te worden overvaren door de grote schepen, die op deze route voeren. Zijn bootje was zo klein dat niemand het op radar kon waarnemen.
De tocht was zo zwaar en uitputtend dat hij bijna gek werd van eenzaamheid. Bij storm moest hij zich met een touw vastmaken aan de mast van het bootje, zodat hij in zijn scheepje kon terugklimmen wanneer hij overboord zou slaan. Soms had hij dagenlang nat en smakeloos eten, door het zoute water wat in zijn voorraad gekomen was. Bij tijden voelde hij zich zo eenzaam en van God en mensen verlaten, dat hij twijfelde of er nog wel iemand was die aan hem dacht.
Toen hij na twee en een halve maand non-stop varen, uiteindelijk aan de overkant kwam, had hij zich voorgenomen om na aankomst eerst eens lekker te gaan slapen in een hotel en van daar af naar een krant te gaan om te vragen of ze belangstelling hadden voor zijn verhaal. Groot was zijn verbazing toen hij op 17 augustus, in de haven van Falmouth te Cornwall, Engeland binnenkwam. Daar kreeg hij de schrik van zijn leven. Op de kade stonden 30.000 mensen hem op te wachten om hem te verwelkomen en toe te juichen. Er lag een armada te wachten van 400 schepen en bootjes, die gelijktijdig hun misthoorns voor hem bliezen. Hij werd ingewacht door alle kranten en fotografen. Hij had verwacht dat niemand er van weten zou en nooit beseft dat zijn vrouw had doorgegeven, dat hij met een bootje van slechts vier meter de oceaan overstak. Toen hij arriveerde wist intussen iedereen wat hij gepresteerd had.
Welk een onvergetelijke ervaring werd deze dag voor Robert Manry. Hoeveel gemakkelijker zou zijn reis geweest zijn, als hij maar beseft had dat er zoveel mensen waren, die met hem meeleefden en hij zou worden binnengehaald met zoveel eerbetoon en vreugde. Voor sommige christenen is het niet voldoende om elke zondag netjes in de kerkbank te zitten. Zij willen meer met hun leven en dromen ervan om iets bijzonders voor de Heere te mogen doen en daarom gaan ze de zending in. Wanneer ze dan later, ver van huis en in den vreemde, dag na dag hun vertaalwerk doen of op een andere manier voor de Heere werken en als het dan zo stil is en de eenzaamheid hen overvalt, dan vragen zij zichzelf ook vaak af of zij soms van God en mens verlaten zijn. Hoe moeilijk kan het worden. Het kan zijn dat zo iemand zich gaat afvragen of er nog wel iemand is die voor hen bidt of aan hen denkt.
Na deze zware reis was de ontvangst een geweldige schok voor Robert Manry. Zo geweldig moet de ontvangst ongeveer zijn, die een stervend kind van God te wachten staat, wanneer het de hemel binnenkomt. Misschien werd het lichaam eerst maandenlang gesloopt door kanker en is het moegestreden aan zijn eind gekomen. Zo'n stervende kan zich ook afvragen of er nog wel iemand is die van hem weet of aan hem denkt. Welk een schok zal dat wezen, voor zo'n uitgeputte ziel, om dan zo verwelkomt te worden bij die Parelen Poort, om door de Grote Koning Zelf, te worden ingewacht, samen met Zijn miljoenen engelen.
Weest vastberaden als u ergens aan begonnen bent. Besef vooraf welke prijs het u gaat kosten. Zeg liever niet te veel als u vertrekt. Besef de ernst en houdt liever uw mond. Zorg ervoor dat de Naam van Christus geen schade lijdt wanneer u op de helft komt en merkt dat u de reis niet af kunt maken. Laat u niet verzoeken door de duivel om dingen aan te pakken die te groot zijn voor u. Weet wat u wel of niet aankunt, anders kan het uw dood worden. Atleten zijn bereid om grote offers te betalen voor een kampioenschap. Christenen moeten bereid zijn om de prijs van de wedloop te betalen voor hun hemelse kroon. Zij mogen zich niet laten voorschrijven door de samenleving die gelooft dat er geen overwinning is van zonde en denkt dat wij niet vrij kunnen komen van zonden of dat huwelijken niet gered kunnen worden.
Christen, begin nog eens te dromen van een overwinning, samen met God. Droom bijvoorbeeld om het evangelie te kunnen uitdragen naar de plaats waar God u roept. Was u gestopt met dromen? Begin vandaag opnieuw. God belooft het: "Gij zult Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij zult vragen met uw ganse hart." Jeremia 29:13