menu
Op één van die eerste zondagavonden was ik zo terneergeslagen door wat ik zag -en nog meer door wat ik in mijn binnenste ervoer- dat ik letterlijk niet in staat was om te preken. Toen ik vijf minuten bezig was, bleven de woorden in mijn keel steken. Mijn ogen vulden zich met tranen. Ik werd overmand door een gevoel van somberheid. Alles wat ik tegen de mensen kon zeggen, was: "Het spijt me... Ik... Ik kan niet preken in deze atmosfeer... Er zit iets verschrikkelijk fout... Ik weet niet wat ik moet zeggen...ik kan niet verder gaan... Carol, zou je iets op de piano willen spelen en misschien wil iedereen naar voren komen? God moet ons helpen, anders weet ik het niet meer.. Meer kon ik niet uitbrengen. Ik schaamde me, maar ik kon niets anders doen.
De mensen deden wat ik vroeg. Ik leunde op de kansel en snikte met mijn hoofd in mijn handen. Eerst bleef het heel rustig, maar het duurde niet lang of de Geest van God kwam over ons. De mensen begonnen met innerlijke bewogenheid tot de Heere te roepen. "God, help ons," baden we. Carol speelde het oude lied 'I need Thee, oh, I need Thee' en wij zongen mee. Daarna was er een tijd van voorbede.
Plotseling kwam er een jonge zaalwachter door het middenpad naar voren gerend. Hij klemde zich vast aan het podium en terwijl hij bad, begon hij te huilen.
Toen ik mijn hand op zijn schouder legde, keek hij op. De tranen stroomden over zijn wangen toen hij zei: "Het spijt me! Het spijt me! Ik zal het nooit meer doen! Vergeef me, alstublieft!" Ik begreep onmiddellijk dat hij zijn verontschuldigingen aanbood omdat hij collectegeld had weggenomen. Ik was beduusd van zijn onverwachte bekentenis en wist even niet wat ik moest zeggen.
Dit was onze eerste geestelijke doorbraak. Ik had niet voor detective hoeven spelen, ik hoefde de verdachte niet met zijn misdaad te confronteren en hem te dwingen zijn schuld te bekennen. In één avond werd Probleem Nummer Eén (van wat er wel duizend leken) opgelost gedurende een tijd van gebed
Die avond, toen ik diep in de put zat omdat de problemen me boven het hoofd groeiden en de duisternis die ons omringde me zo benauwde dat ik niet eens meer kon bidden, heb ik een verbijsterende waarheid ontdekt: God wordt aangetrokken door zwakheid. Hij kan mensen die nederig en eerlijk toegeven dat ze Hem wanhopig hard nodig hebben, niet weerstaan. Onze zwakheid biedt ruimte voor Zijn kracht.
Ook mensen worden niet afgeschrikt door eerlijkheid. Ik hoefde als voorganger niet de schijn op te houden. Ik heb gewoon zo goed ik kon Gods Woord gepredikt en met de gemeente gebeden en gezongen. De rest kon ik aan de Heere overlaten.
De herinnering aan die eerste momenten van verootmoediging is me heel dierbaar. Door die ervaring heb ik geleerd dat ik niet de prediker hoefde uit te hangen. Jezus riep vissers, geen mannen die waren afgestudeerd aan rabbijnse scholen. De belangrijkste vereiste was eerlijkheid en oprechtheid. Zijn discipelen moesten volkomen op Hem en op Zijn kracht vertrouwen. Ook ik hoefde niet langer te proberen me geestelijk voor te doen - wat dat ook mocht inhouden. God kon Jim Cymbala alleen gebruiken zoals hij was. Het was een hele doorbraak voor mij toen ik erop leerde vertrouwen dat God mijn natuurlijke persoonlijkheid kon gebruiken. God heeft altijd een hekel had aan schijn en veinzerij, zeker op de kansel. Zodra ik probeerde mij anders voor te doen dan ik was, deed ik Gods Geest verdriet.
Uit: Frisse wind, nieuw vuur (Jim Cymbala)