menu
Er zijn twee grote meren in Palestina. Het ene is zoet en bevat vis. De oevers van dit meer zijn getooid met weelderige stuk- ken groen. Bomen spreiden hun takken uit over het wateroppervlak en strekken hun dorstige wortels uit om zich te laven aan het weldadige water. De kinderen spelen langs de oevers, zoals er kinderen speelden toen Hij daar was. Hij genoot ervan. Jezus kon over het zilveren oppervlak kijken als Hij zijn gelijkenissen vertelde. En op een golvende vlakte niet ver daarvandaan, voedde Hij vijfduizend mensen.
De rivier de Jordaan voedt dit meer met sprankelend water uit de heuvels, zodat het lacht in de zonneschijn. Mensen bouwen hun huis er dichtbij, vogels bouwen er hun nest, elke vorm van leven is blij dat het meer er is.
De Jordaan komt in het zuiden in een ander meer uit. Hier geen geplons van vissen, geen ruisende bladeren, geen gezang van vogels, geen lachende kinderen. Reizigers kiezen een andere route, tenzij zij echt langs het meer moeten. De lucht hangt zwaar boven het water, en mens noch dier drinkt ervan.
Wat veroorzaakt toch dit enorme verschil tussen deze buurmeren? Niet de Jordaan; die laat in beide meren hetzelfde goede water stromen. Niet de grond waarin ze liggen, niet het land eromheen.
Dit is het verschil: het meer van Galilea ontvangt de Jordaan, maar houdt hem niet vast. Voor elke druppel die erin stroomt, stroomt een andere druppel eruit. Het geven en ontvangen vindt geijkmatig plaats.
Het andere meer is sluwer en houdt het instromende water angstvallig vast. Het is niet te verleiden tot enige vrijgevigheid. Elke druppel die het krijgt, houdt het vast. Het meer van Galilea geeft en leeft. Het andere meer geeft niets. Het wordt de Dode Zee genoemd. Er zijn twee soorten mensen in deze wereld. Er zijn twee meren in Palestina.