menu
Het verhaal achter het schilderij van het laatste avondmaal is buitengewoon interessant en leerzaam.
Twee voorvallen in verband met dit schilderij leren ons een zeer overtuigende les ten aanzien van het effect van iemands gedachten in zijn of haar leven.
Het Laatste Avondmaal is geschilderd door Leonardo da Vinci, een beroemd Italiaans kunstenaar. Hij deed er zeven jaar over. De figuren van de twaalf apostelen en Christus zijn geschilderd naar levende modellen. Het model voor de figuur van Jezus werd het eerst gekozen. Toen vaststond dat Da Vinci dit geweldige schilderij zou maken, werden honderden jongemannen zorgvuldig gescreend in een poging een gezicht en persoonlijkheid te vinden die volkomen vrij waren van verdorvenheid, veroorzaakt door zonde.
Na weken van naarstig zoeken selecteerde men een 19-jarige jongeman als model voor de figuur van Christus. Zes maanden lang werkte Da Vinci aan deze hoofdfiguur van het beroemde schilderij.
Gedurende de zes jaar die volgde, wijdde Da Vinci zich aan dit sublieme kunstwerk. Een voor een werden geschikte personen uitgekozen voor de uitbeelding van de elf apostelen, waarbij hij ruimte vrijliet voor de figuur van Judas Iskariot, het laatste onderdeel van zijn meesterwerk. Judas Iskariot was, zoals u weet, de apostel die de Heer verraadde voor dertig zilverstukken.
Wekenlang zocht Da Vinci naar een man met een hardvochtig gezicht, een man met een gelaat dat getekend is door gierigheid en bedrog, een man die zijn beste vriend zou verraden. Na menige teleurstelling in zijn zoektocht naar het type persoondat geschikt was als model voor Judas, kreeg Da Vinci te horen dat men een man gevonden had wiens voorkomen aan alle eisen voldeed. Hij zat in een kerker te Rome, waar hem de doodstraf wachtte na een leven van misdaad en moord. Da Vinci vertrok meteen naar Rome. De man werd uit zijn kerker gehaald en naar buiten geleid in het licht van de zon. Daar zag Da Vinci een duistere, donkergekleurde man voor zich, met lange, onverzorgde haren die warrig over zijn gezicht hingen. Een gezicht dat een toonbeeld was van boosaardigheid en vol- slagen verderf. Eindelijk had de schilder de persoon gevonden die hij wilde hebben als model voor de figuur van Judas in zijn schilderij.
Met speciale toestemming van de koning werd de gevangene naar Milaan gebracht, de plaats waar het fresco gemaakt werd. Zes maanden lang zat de gevangene elke dag op gezette uren voor Da Vinci, terwijl de begenadigde kunstenaar zich met ijver toelegde op de getrouwe weergave van dit laaghartige karakter, in de figuur van de verrader van de Heiland.
Toen hij de laatste hand aan het werk had gelegd, zei hij tegen de bewakers: 'Ik ben klaar; jullie mogen de gevangene meenemen. Plotseling rukte de gevangene zich echter los. Hij rende naar Da Vinci toe terwijl hij riep: 'O, Da Vinci, kijk me aan! Weet u niet wie ik ben?'
Met het getrainde oog van een groot karakterdeskundige, nam Da Vinci de man, wiens gezicht hij zes maanden lang geobserveerd had, zorgvuldig op en antwoordde: 'Nee, toen u uit de kerker te Rome voor mij werd gebracht, had ik u nooit eerder gezien.' Toen sloeg de gevangene zijn ogen ten hemel en zei: 'O God, ben ik dan zo diep gevallen?'
Daarna wendde hij zijn blik naar de schilder en zei: 'Leonardo da Vinci, kijk me nog eens aan, want ik ben dezelfde man die u nog maar zeven jaar geleden hebt geschilderd als de figuur van Christus!'
Dit is het waar gebeurde verhaal van de totstandkoming van het Laatste Avondmaal, een verhaal waaruit blijkt hoe sterk het effect van goede of slechte gedachten op een mens is. Het karakter van de jongeman was zo zuiver en onaangetast door de zonden van de wereld, dat hij een onschuld en schoonheid uitstraalde die hem geschikt maakten als model voor de figuur van Christus. Maar in de zeven jaar dat hij een leven van zonde en misdaad leidde, veranderde hij in een volmaakt model voor het beruchtste personage uit de wereldgeschiedenis.
Bron: Peper & zout