menu
John Egglen had nog nooit van zijn leven een preek gehouden. Nooit. Niet omdat hij dat niet wilde, maar omdat het nooit nodig was. Maar op zekere ochtend preekte hij wel.
De stad Colchester (Engeland) waar hij woonde, was bedolven onder een dik pak sneeuw. Toen hij die zondagochtend in januari wakker werd, overwoog hij om thuis te blijven.
Wie zou er nu met zulk weer naar de kerk gaan?
Toen bedacht hij zich. Hij was tenslotte ambtsdrager. En als de kerkenraad al niet zou komen, wie dan wel? Dus trok hij zijn jas en laarzen aan, zette een hoed op en liep tien kilometer naar de Methodistenkerk.
Hij was niet de enige die met de gedachte had gespeeld om thuis te blijven. Hij was een van de weinigen die de tocht naar de kerk had ondernomen. Er waren die ochtend wel geteld dertien bezoekers: twaalf leden en een gast. Zelfs de voorganger was ingesneeuwd. Iemand opperde dat ze maar weer huiswaarts moesten gaan, maar Egglen wilde daar niets van weten. Nu ze er eenmaal waren, zou er een dienst gehouden worden ook. Bovendien: er was een gast. Een jongen van dertien jaar.
Maar wie zou er spreken? Egglen was de enige diaken. Het lag op zijn weg. En dus preekte hij. Zijn toespraak duurde maar tien minuten. Er was geen touw aan vast te knopen; in zijn poging een paar hoofdlijnen uit te zetten, raakte hij het spoor volledig bijster. Maar tegen het einde van zijn betoog maakte een buitengewone vrijmoedigheid zich van hem meester. Hij zag op, keek de jongen recht in zijn ogen en daagde hem uit: ‘Jongeman, kijk naar Jezus. Kijk! Kijk! Kijk!’
Heeft die aansporing effect gehad? Ik geef het woord aan de jongen, die nu een man geworden is. ‘Ik keek, en de wolk die boven mijn hart hing, trok op. De duisternis rolde opzij en op dat moment zag ik de zon.’
Hoe die jongen heette? Charles Haddon Spurgeon. De prins der predikers uit de Engelse geschiedenis.
Wist Egglen wat hij deed? Nee.
Zijn helden het zich bewust wanneer ze heldhaftig handelen? Zelden.
Wat ik gezegd heb is geest en leven.
Johannes 6:63
