menu
In 1965 werd de Westerse christelijke wereld geschokt door het verhaal van een eenvoudige, Lutherse predikant, afkomstig van achter het ijzeren gordijn. In december van dat jaar werd het gezin Wurmbrand door Westerse christenen vrijgekocht uit Roemenië voor een losprijs van $ 10.000. Wat Richard meebracht vanuit dat gesloten land, was een schokkend en tragisch verhaal van hevige christenvervolging door de communistische overheid. Korte tijd na zijn vrijlating getuigde hij in Washington D.C. voor de interne veiligheidscommissie van de Amerikaanse Senaat. Hij ontblootte zijn bovenlijf om de littekens te laten zien die hij had opgelopen gedurende de veertien jaar dat hij in verschillende gevangenissen had vastgezeten. Hoewel hij was grootgebracht als een uitgesproken atheïst, kwam Richard in zijn twintiger jaren tot geloof in Christus. In 1945 namen de communisten de macht over in Roemenië en traden hardhandig op tegen alle kerken in het land. In de drie jaren die daarop volgden, begonnen Richard en zijn vrouw Sabine in het geheim aan evangelisatiewerk onder hun eigen landgenoten, maar ook onder de Russische soldaten, waar er in de veertiger jaren zoveel van in Roemenië waren. In 1948 werd Richard gearresteerd. Sabine volgde twee jaar later. Zij werd veroordeeld tot drie jaar dwangarbeid. Mihai, haar negenjarige zoon, werd aan zijn lot overgelaten. Twee christelijke vrouwen probeerden hem te helpen. Om deze bewezen vriendelijkheid werden ze gearresteerd en zo hard geslagen dat ze voor de rest van hun leven kreupel waren. Een andere vrouw die Mihai probeerde te verzorgen, werd ook gearresteerd en veroordeeld tot acht jaar in de gevangenis, omdat ze de familie van een gevangene had geholpen. Toen ze gearresteerd werd, werden haar botten gebroken en al haar tanden uit haar mond geslagen.
Het zou acht lange jaren duren voordat Richard de ‘vrijheid’ weer zou zien. Zijn vrouw werd verteld dat hij in de gevangenis overleden was en was al die tijd in de veronderstelling dat hij niet meer leefde. Zijn lijden was afschuwelijk. Hij vertelt ervan dat hij ondersteboven opgehangen werd aan touwen en zo hard geslagen werd dat zijn lichaam heen en weer slingerde. Soms stopten ze hem in een grote ijskist tot op het punt dat hij haast doodgevroren was. Dan trokken ze hem eruit, verwarmden hem en deden het opnieuw – steeds maar weer. Weer andere keren stopten ze hem in een houten kist, slechts iets groter dan hijzelf was, met tientallen vlijmscherpe spijkers, die er binnenin aan alle kanten uitstaken. Uren aaneen werd hij zo achtergelaten. Als hij helemaal rechtop bleef staan, was er niets aan de hand, maar als hij maar even ontspande, verwonden de spijkers hem. Wurmbrand vertelt het verhaal van een predikant die Florescu heette. Hij werd gemarteld met gloeiend hete ijzeren staven en messen. Daarna werd hij in een cel opgesloten en werden hongerige ratten door een buis in de muur bij hem losgelaten. Hij kon niet slapen of ontspannen, omdat de ratten hem aanvielen zodra zijn aandacht verslapte. Hij was gedwongen om twee weken lang, dag en nacht te blijven staan. Toen hij nog steeds weigerde om zijn broeders te verraden, brachten ze zijn veertien jaar oude zoon binnen. Ze begonnen de jongen in aanwezigheid van de predikant te slaan. Het maakte de man bijna gek. Uiteindelijk riep hij naar de jongen dat hij het niet langer kon aanzien en dat hij wel moest vertellen wat ze wilden horen. Zijn zoon antwoordde hem: ‘Vader, doe me het onrecht niet aan dat een van mijn ouders een verrader zou zijn. Hou stand!’ Woedend stortten de beulen zich op de jongen en sloegen hem dood. Zijn bloed spatte op de muren van de cel. Hij stierf terwijl hij God loofde. De predikant was daarna nooit meer dezelfde.
Wurmbrand vertelt ook over een keer waarop christenen op kruisen vastgebonden werden, vier dagen en nachten lang. De kruisen werden op de vloer gelegd en honderden andere gevangenen moesten hun behoefte bovenop de gezichten en lichamen van deze christenen doen. Toen werden de kruisen weer rechtop gezet, terwijl de communisten de spot dreven met hun Redder. Na acht en een half jaar zulke behandelingen te hebben moeten doorstaan, werd Wurmbrand eindelijk vrijgelaten. Na zijn vrijlating wierp hij zich onmiddellijk weer op het werk van de ondergrondse kerk in Roemenië. Meer dan drie jaar diende hij zo de kerk, totdat hij weer werd gearresteerd. Dit keer bracht hij vijf en een half jaar door in de gevangenis. Het was ten strengste verboden om tegenover andere gevangenen het Evangelie te verkondigen. Als een prediker betrapt werd, leverde hem dat een ongenadig pak slaag op. Richard en enkele andere gevangenen sloten een soort deal met hun beulen: zij zouden prediken en de communisten zouden hen slaan! Hij vertelt over de keer dat een gevangene betrapt werd terwijl hij nog midden in zijn boodschap was. Hij werd naar buiten gebracht en tot moes geslagen en daarna weer de cel ingegooid. Langzaam herstelde de man zich en zei: ‘Nou, broeders, waar was ik gebleven toen ik onderbroken werd?’
Richard Wurmbrand en talloze anderen hebben onuitsprekelijke martelingen doorstaan omwille van hun geloof in Christus. Hun beloning hiervoor zal groot zijn in de hemel!
