menu
Een pastoor ging op wandelvakantie in het Engelse Lake District. Hij leerde een jonge schaapherder kennen die hem hem het christelijk geloof wilde uitleggen. De pastoor wees naar vroeg of hij de vingers van zijn rechterhand en zei, terwijl hij elke vinger aanwees: 'De Heer is mijn herder.' Hij legde nadruk op het woord mijn en hield daarbij de ringvinger van zijn rechterhand vast. Het gaat erom', zei hij, 'dat je kunt zeggen: "De Heer is mijn herder"
De volgende zomer ging de pastoor naar dezelfde plek. Toen hij de jongen nergens kon vinden, was hij bedroefd. Op een dag kwam hij langs een boerderij; hij besloot aan te kloppen en om wat drinken te vragen. De eigenaar nam hem mee naar de keuken voor een kopje thee. Toen hij wat om zich heen keek, bleven zijn ogen rusten op een foto op de schoorsteenmantel boven het haardvuur. Het was die jongen! De pastoor vroeg de vrouw des huizes dan ook naar de foto. 'O, dat was mijn zoon', antwoordde ze. 'Hij is afgelopen winter overleden tijdens een zeer zware sneeuwstorm. Ze hebben zijn lichaam hier nog binnengebracht en op deze tafel gelegd. Dat was een afschuwelijk moment. Er was wel iets vreemds, trouwens. Mijn zoon hield de ringvinger van zijn rechterhand vast...'
