menu
Toen ik een paar maanden geleden de kinderen van school haalde, kwam een moeder die ik goed kende, Emily, naar mij toe rennen. Emily schuimbekte van verontwaardiging.
'Weet je wat jij en ik zijn?' vroeg ze met klem. Voor ik kon antwoorden, en ik had geen antwoord paraat, flapte ze de reden voor haar vraag eruit. Het bleek dat ze net naar de burgerlijke stand was geweest om haar rijbewijs te verlengen. Toen de vrouw achter het loket naar haar 'beroep' vroeg, vroeg Emily zich af hoe ze zichzelf moest classificeren.
'Ik bedoel, heeft u werk of bent u gewoon...?' legde de vrouw uit. 'Natuurlijk heb ik werk', zei Emily bits. 'Ik ben moeder.' 'Moeder wordt door ons niet aangemerkt als een beroep... huisvrouw volstaat', zei de vrouw met nadruk.
Ik dacht nooit meer aan haar verhaal, tot ik op een dag in dezelfde situatie terechtkwam, deze keer op ons eigen stadhuis. De beambte was duidelijk een carrièrevrouw, evenwichtig, efficient en in het bezit van een klinkende titel, 'registratieambtenaar' of 'gemeenteadministrateur', of zoiets.
'En wat is uw beroep?' was haar eerste vraag. Hoe ik er bij kwam, weet ik niet. Het flapte er zomaar uit. 'Ik ben... een onderzoeksmedewerker op het gebied van de pedagogie en intermenselijke relaties."
De ambtenaar stopte met schrijven en keek op alsof ze het niet goed had verstaan. Ik herhaalde de titel langzaam, terwijl ik nadruk legde op de belangrijkste woorden. Vervolgens keek ik verbaasd toe hoe mijn pompeuze woorden met dikke, zwarte inkt aan het officiële vragenformulier werden toevertrouwd.
'Mag ik vragen wat u precies doet op uw terrein?' vroeg de vrouw met hernieuwde interesse.
Kalm en zonder enige trilling in mijn stem, hoorde ik mezelf artwoorden: 'Ik heb een doorlopend programma (welke moeder heeft dat niet) in het laboratorium en in het veld (normaal had ik gezegd 'binnens- en buitenshuis'). Ik ben nu met een specialisatie bezig en heb al vier onderdelen gehaald (allemaal dochters). Het is natuurlijk één van de meest veeleisende onderzoeksgebieden binnen de mens-wetenschappen (of niet soms, moeders?) en ik werk vaak 14 uur per dag (eerder 24 uur). Maar het werk vormt een grotere uitdaging dan de meeste gebruikelijke loopbanen, en de beloning ligt meer in de voldoening dan in het geld."
Er klonk steeds meer respect in de stem van de ambtenaar. Ze vulde het formulier verder in, stond op en liet me persoonlijk uit. Toen ik, opgebeurd door mijn aantrekkelijke nieuwe carrière, onze oprit opreed, werd ik begroet door mijn onderzoeksassistenten van dertien, zeven en drie jaar. En boven hoorde ik hoe ons nieuwe experimentele model (zes maanden) in het kinderontwikkelingsprogramma een nieuw vocaal patroon uitprobeerde.
Ik had een triomfantelijk gevoel: ik had de bureaucratie de loef afgestoken. Ik stond nu officieel te boek als een persoon met meer aanzien en belang voor de mensheid dan 'gewoon een...'
Moeder-zijn... wat een prachtige carrière!
Bron: Peper & zout, J.John en Mark Sibbe