menu
We kunnen onze medegelovigen vaak bemoedigen door een eerlijke erkenning aan hen van onze menselijke zwakheden en van onze worstelingen. We zijn geroepen om getuigen van Christus te zijn. Indien we in ons getuigenis echter anderen een valse indruk geven van ons leven, dan zijn we in feite valse getuigen.
De grote meerderheid van gelovigen valt onder deze categorie. Ze geven anderen een prachtig verslag van hun triomfen, maar zeggen nooit een woord over hun worstelingen en hun falen. Ze getuigen ervan hoeveel gebeden God beantwoord heeft, maar spreken niet van de gebeden waarop het antwoord van God 'nee' was. Ze beschrijven gedetailleerd al hun bergtopervaringen, maar spreken zelfs geen woord over de lange dalen die tussen die bergtoppen lagen. Zij zijn valse getuigen, want ze geven een onwerkelijk beeld van het christelijke leven.
Ik herinner me dat, toen ik een jonge christen was, die worstelde om een leven te leiden dat voor God welbehaaglijk was, ik veel van zulke getuigenissen van andere christenen hoorde. Niemand van hen vertelde me - noch van de kansel, noch in persoonlijke gesprekken - dat zij ook angsten, onopgeloste problemen en onbeantwoorde gebeden kenden, of dat er dingen in de Bijbel waren die ook hen in verwarring brachten. Ik nam daardoor aan dat zulke problemen en vragen uitsluitend bij mij hoorden. Het resultaat was dat al hun getuigenissen mij alleen maar ontmoedigden; en ontmoediging op haar beurt leidde me verder van de Heere vandaan.
Toen las ik in de Bijbel hoe de grote apostel Paulus vaak in verwarring was, hoe hij wanhoopte, hoe sommige van zijn gebeden niet ingewilligd werden, hoe sommige van de zieke mensen voor wie hij bad niet genazen en hoe hij zelfs angsten kende en door medegelovigen vertroost werd in zijn neerslachtigheid (2 Kor. 4:8; 1:8; 12:8,9; 2 Tim. 4:20; 2 Kor. 7:5,6). Paulus' eerlijkheid bemoedigde mijn geest en ik werd aangemoedigd om door te zetten.
Paulus wilde nooit dat anderen een verkeerde indruk van hem kregen (2 Kor. 12:6). En zo vertelde hij hen in openhartige woorden dat hij een menselijk wezen was – geen engel. Hij leefde in overwinning op al zijn bewuste zonden, maar hij was nog steeds een mens die fouten kon maken en in wie het vlees nog niet uitgedelgd was. Paulus' doel was altijd om anderen te helpen, niet om indruk op hen te maken. Door zijn eerlijkheid over zijn menselijke zwakheden, werd hij een instrument van bemoediging voor velen.
Het is het verlangen om indruk op anderen te maken dat velen van ons onwillig maakt om eerlijk te zijn tegen hen over onze worstelingen en onze benauwdheden. Dit laat zien dat we niet werkelijk geïnteresseerd zijn om hen te helpen met een nabijere wandel met God. We zijn niet bezorgd dat zij ontmoedigd raken door de onrealistische maatstaven die we hen voorgehouden hebben. We schijnen behoorlijk tevreden te zijn, zolang we zelf maar in hoogachting gehouden worden.
Er is een prijs die betaald moet worden willen we kanalen zijn waardoor de Heilige Geest anderen kan bemoedigen – de prijs van eerlijkheid.
Zac Poonen © 2009 – Vertaling P. Wemmers – Copyright Stichting Heart Cry