menu
Toen mijn gezin naar New York verhuisde om een start te maken met Redeemer Presbyterian Church, wisten we dat het heel veel tijd zou gaan kosten, vooral omdat ik makkelijk ja zeg tegen overwerk. Van andere gemeentestichters had ik geleerd dat mijn leven een jaar of drie 'uit balans' zou zijn. Dat wil zeggen: ik zou langer moeten werken dan op langere termijn goed was voor mijn gezondheid en mijn contacten. Daarom vroeg ik Kathy of ze me voor een periode van drie jaar de ruimte wilde geven om lange dagen te maken. Daarna, zo beloofde ik, zou alles veranderen. Dan zou ik de boel zoals afgesproken, om mijn uren te minderen. 'Nog een paar maanden,' zei ik. 'Ik heb nog een paar toezeggingen die ik moet nakomen. Nog een paar maanden. En dat bleef ik zeggen. De maanden vlogen om zonder dat er iets veranderde.
Op een dag kwam ik thuis uit mijn werk. Het was mooi weer en ik zag dat de deur naar het balkon van ons appartement open stond. Ik was mijn jas net aan het ophangen toen ik hoorde dat er op het balkon iets in scherven brak. Ik liep naar het balkon en tot mijn verbazing zag ik Kathy daar zitten. Ze had een hamer en naast haar stond een stapel bruidsservies. Op de grond lagen de scherven van twee kapotgeslagen schoteltjes.
'Wat ben je aan het doen?' vroeg ik.
Ze keek op en zei: 'Je luistert niet naar me. Je hebt niet in de gaten dat je ons gezin kapotmaakt als je steeds zulke lange dagen maakt. Ik weet niet hoe ik je kan bereiken. Je hebt niet door hoe erg het is. Dit is wat je aan het doen bent.' En ze liet de hamer neerkomen op het derde schoteltje. Dat brak in duizend stukjes.
Trillend ging ik zitten. Ik dacht dat ze was doorgedraaid. 'Ik luister. Ik luister,' zei ik. Terwijl we zaten te praten, werd het me duidelijk dat ze intens en messcherp gefocust was, maar dat ze niet buiten zichzelf van woede was en zichzelf emotioneel prima in de hand had. Ze sprak kalm maar krachtig. Haar argumenten waren dezelfde als de afgelopen maanden, maar ik realiseerde me nu hoe erg ik me had laten meeslepen. Er zou nooit een geschikt moment komen om te minderen. Ik was verslaafd aan het productieniveau dat ik bereikt had. Ik moest iets doen. Ze zag ik voor het eerst luisterde en gaf me een knuffel.
Uiteindelijk informeerde ik: "Toen ik net naar buiten kwam, dacht ik dat je een woedeaanval had. Hoe heb je je emoties zo snel weten te bedwingen?'
Met een grijns antwoordde ze: 'Het was geen aanval. Zie je die drie schoteltjes die ik kapotgeslagen heb?'
Ik knikte. 'De kopjes zijn er niet meer. Die zijn de afgelopen jaren gebroken. Ik had drie schoteltjes over. Ik ben blij dat je al was gaan zitten voordat ik er nog meer moest breken!"
Geef elkaar het recht om de ander ter verantwoording te roepen. 'Wijs elkaar terecht, elke dag (...), opdat niemand van u halsstarrig wordt' (Hebr. 3:13).
Uit: Het huwelijk, Tim Keller
