menu
Toen ik nog een baby was, ben ik een keer heel erg verbrand en zelfs bijna overleden toen een pan met kokend vet van het aanrecht viel en boven op mij terechtkwam. Op mijn hals, borstkas en linkerarm zitten nog steeds littekens. Toen ik een kind was, dacht ik bij het horen van het woordje hel altijd aan die littekens en stelde me voor dat je je daar onophoudelijke brandde aan kokend vet, maar nooit stierf. De littekens zouden dieper en dikker worden, maar de pijn zou nooit weggaan.
Nu weet ik niet meer precies hoe me de hel moet voorstellen. Ik weet zeker dat het lijden ook een fysieke kant heeft. Toen Jezus het over de hel had, beschreef Hij een kwelling die fysiek en emotioneel was. Dat komt omdat de diepste wonden, de ernstigste littekens, niet op de huid maar in de ziel zitten. In de hel wordt het nummer van isolatie, wanhoop en hope loosheid telkens maar weer afgespeeld, terwijl de hemel altijd net buiten bereik blijft. Diegenen die weigeren Gods verhaal op zijn voorwaarden binnen te gaan, zullen het voor eeuwig betreuren.
Ik denk dat er geen stervende is die verwacht naar de hel te zullen gaan. Ik denk dat de meeste mensen die sterven, verwachten dat ze naar de hemel zullen gaan of op zijn minst hopen dat God ze zal becijferen en ze op basis daarvan over laat gaan, ook al zijn ze niet als beste van de klas geëindigd.
In de Hof van Gethsemané wist Jezus dat Hij de ergste straf zou krijgen die de hel te bieden had. Dat kwelde Hem vreselijk en zijn verdriet zat enorm diep.
Jezus had God gesmeekt om een andere manier om zijn bruid te redden, maar de alwetende God kon geen Plan B bedenken. Als er een andere ma nier was geweest, zou Hij zijn Zoon niet hebben laten sterven. God is niet sadistisch of wraakzuchtig. Hij is de liefde zelf.
Dus, in de tragische en glorieuze logica van de liefde, wist God geen andere manier om de zonden tegelijkertijd te straffen en te vergeven. Gerechtigheid en genade ontmoetten elkaar op het kruis.
Ik denk niet dat de diepste littekens en de ergste pijnen die Jezus die dag voelde werden veroorzaakt door de zwepen met weerhaken die zijn rug vilden of door de spijkers die zich een weg door zijn huid baanden of de doornen die in zijn schedel sneden of de dorst die zijn keel in de greep had. Ik denk dat dit de grootste wond was: Hij voelde de pijn van een ziel die door God was verlaten. Bestaat er een diepere pijn? Jezus voelde hoe de vlammen van de hel aan zijn geest likten. Voor jou. Dat was de laatste doorn.
De slang kronkelde en sloeg toe en het vergif van onze keuzes joeg diep door de ziel van Jezus. Onze ijdelheid en zelfzuchtigheid en trots en ver keerde prioriteiten stuurden Jezus de dood in en Hij moest helse pijnen doorstaan terwijl zijn lichaam aan houten palen was gespijkerd.
Om Pasen echt te kunnen begrijpen, denk ik dat we de zwepen met weer haken door de lucht moeten horen suizen. Ik denk dat we Jezus' tranen van bloed het zand moeten zien doordrenken. Maar ik denk dat we vooral de hevige, alsmaar toenemende angst van dat moment moeten voelen. Jezus werd door de Vader verlaten, omdat wij in de voetsporen van Eva traden.
Loop er niet voor weg. Hoor nu de pijnlijke kreten van deze man, want anders zul je later zijn uitnodiging niet meer kunnen horen. Je kunt zijn liefde niet accepteren als je je niet bewust bent van zijn offer. Iedere stap die Hij zette, zette Hij voor jou. Iedere splinter die het ruwe kruis op zijn gehavende rug in zijn huid boorde, verdroeg Hij voor jou.
Iedere schreeuwende wond in zijn ziel, accepteerde Hij voor jou. Elke doorn droeg een naam. Die van jou. Hij weet geen andere manier om zijn geliefde te redden dan deze: in haar plaats gaat Hij door een hel, stervend in haar handen. In mijn handen. Ik huiver ervan.
Uit: Gegrepen door het mysterie, Steven James